Zespół bolesnego barku, łokieć tenisisty, zespół kanału nadgarstka klasyfikowane wg ICD 10 – to tylko niektóre przykłady diagnoz lekarskich spotykanych przez fizjoterapeutów w obrębie kończyny górnej. Lekarska ocena stanu chorobowego zakłada podejście etiologiczne, a duże znaczenie przy jego określaniu mają wyniki badań dodatkowych. W przypadku narządu ruchu są to badania obrazowe. Międzynarodowa Klasyfikacja Funkcjonowania, Niepełnosprawności i Zdrowia (ICF) oraz Międzynarodowa Klasyfikacja Chorób (ICD) uzupełniają się wzajemnie. Każdy objaw w kończynie górnej, zaburzenie mechaniki danej części ciała oraz funkcji z tą częścią związanych może (ale nie musi) pochodzić od kręgosłupa szyjnego. To z kolei nakłada konieczność przeprowadzenia procesu diagnostyki różnicowej typowej dla fizjoterapeuty, istotnie różniącej się od diagnostyki lekarskiej. Do tego jest potrzebne odpowiednie narzędzie kliniczne. Jednym z takich, jest system Mechanicznego Diagnozowania i Terapii popularnie nazywany metodą McKenziego. W trakcie warsztatów uczestnicy poznają w praktyce algorytm kwalifikowania pacjenta do leczenia ruchem, zasady doboru właściwego ruchu terapeutycznego, zbiorą dane wyjściowe przed i po próbnym leczeniu, wreszcie, ocenią efekty testu powtarzanymi ruchami.